In mijn vorige blog schreef ik of een diagnose als ADHD of ASS terecht of onterecht is. Zeker wanneer de aanduiding ‘licht’ wordt gebruikt. Ervaren wij niet allemaal periodes van chaos in ons hoofd en drukte in ons leven zodat we soms van voren niet meer weten dat we van achteren nog leven? En dat we allemaal wel eigenaardigheden hebben waarvan een ander dan zegt: autist. Wanneer je dan in zo’n periode ‘getest’ wordt zou het kwartje net de verkeerde kant op kunnen vallen.

Organiseren

Organiseren, met name plannen, is iets wat je in de loop der jaren leert en waarbij jij als ouder de vinger aan de pols dient te houden. Het deel van de hersenen dat met plannen te maken heeft is pas rond het 21^e levensjaar volgroeit. En net zo als met lijfelijk groeien zal ook dit in groeispurten gaan.

Twijfel

Tijdens de basisschool periode was er twijfel of mijn jongste zoon wel of niet dyslectisch is. Het was net niet slecht genoeg om te testen. De remedial teacher ging een studie doen en heeft toestemming gevraagd of hij mijn zoon mocht testen. Ook toen kwam er weer uit het kan wel of niet dyslexie zijn. Geen advies gekregen om verder te onderzoeken want hij  voldeed niet aan de criteria daarvoor. In de eerste klas van de middelbare school werd er weer klassikaal getest. En toen kwam er uit dat mijn zoon wel degelijk dyslectisch is.

Nu heb ik geen ervaringen met ADHD en ASS en of daar verschillende tests voor zijn en waar een hulpverlener specifiek naar kijkt. Dat zal ook aan de hulpverlener liggen en zijn of haar ervaringen.

Communicatie

Mondkapjes verbergen de helft van ons gezicht en daardoor wordt de communicatie onduidelijker. We missen de volledige mimiek. Ik heb ook reacties van leerkrachten gelezen, met name die een vreemde taal wegleren, dat de mondkapjes de overdracht van de kennis ernstig hindert. Naast het luisteren en lezen leer je door de mondbeweging ook een taal. Je maakt dan gebruik van de spiegelneuronen, dat zijn de neuronen die ons helpen bij het leren van bewegen door te kijken.

Energie-uitwisseling

Ieder levend wezen heeft een aura om zich heen. Dat is een subtiel energieveld en (nog) niet wetenschappelijk bewezen. Toch ervaren we dat we een energieveld hebben. Iedereen heeft wel eens naast iemand gestaan of gezeten en werd daar onrustig of blijer van, al naar gelang de stemming van die persoon. Of dat je in een ruimte komt waar een gespannen sfeer heerst. De anderhalve meter zorgt ervoor dat we in ons eigen energieveld zitten en dat we weinig tot geen energetische informatie uitwisselen. Een opgroeiend kind kan hierdoor achter gaan lopen in de sociaal-emotionele ontwikkeling.

Tips

Jij, als ouder, kent je kind het beste. Maak de diagnose niet groter dan dat het is. Gebruik het niet als excuus dat jij niets hoeft te doen: je kind is nu eenmaal zo. Begeleid je kind naar jouw vermogen en schakel (professionele) hulp in waar nodig. Dat kan ook hulp voor jezelf zijn om hiermee om te gaan.

Zorg achter de voordeur voor veel communicatie en kijk elkaar zoveel mogelijk aan wanneer je met elkaar praat. Nodig regelmatig bezoek uit. Extra mogelijkheden om met de mimiek te spelen.

Geef regelmatig een schouderklopje of een extra knuffel zodat je de subtiele energie uit kunt wisselen.

Leuk? Interessant? Waardevol? Laat een reactie achter of deel het met andere ouders.